و مسجد هم خانه ی خداست...
خدایی که علیرغم منسوب بودن تمام کثرات به ذات واحدش، هیچگاه هویت خداوندی خود را به مرتبه ی ملموسات و محسوسات تنزل نمیدهد. چون «او» واحد است، پس هرچه کثیر است «او» نیست. شکل ها و موجودات، از جماد و نبات و هرچه هست یادآور عظمت اویند، چراکه خود به تسبیح «او» کمر بسته اند و ازاین رو توسل به این کثرات، توسل به ناقص است و درنتیجه ضلالت را درپیش دارد.
اتحاد و تماس با «او» جز با گذشتن از تجلیات کثیر که بنا بر تعلیمات اسلامی موجب انحراف و جنگ میان ابناء آدم می شود، میسر نخواهد بود که:
چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد...
موسئی با موسئی درجنگ شد..
