سیرتحول ادیان هند

نکته‌ی دیگری که نباید از آن غافل بود اینکه مطالعه‌ی خدایان و اسطوره ها و تاریخ و سیرتحول ادیان هند، مطالعه‌ی یک فرهنگ بیگانه و قوم اجنبی نیست. 

   #تاریخ نه تنها به اتحاد #اقوام‌آریایی -که همان همزیستی نیاکان ایرانیان و هندیان است- گواهی داده، بلکه متخصصین زبانشناسی و علم الادیان، ازارتباط و اتصال قطعی - قالبی و محتوایی میان #اوستای‌ایرانی و #ودای هندی سخن گفته اند. 
    این ارتباط چنان تنگاتنگ بوده که متخصصین خطوط کهن برای خواندن متن اوستایی و ترجمه و درک آنها، اززبان کهن #سانسکریت و متون ودایی بهره جسته اند. در میان ادیان #هندو - اروپایی (که شامل ایران باستان هم می شود) از الهه‌ها و معبودانی چون «مترا»، «وارونا»، «ایندرا» و ... سخن رفته که هم در متن وداها و هم درمتون #اوستا به آنها اشاره شده است و این تشابهات به همینجا بسنده نمیشود و وجود اسامی مشترک و داستان‌های متشابه، همگی از وجود #فرهنگ و #تمدن و #مذهبی مشترک و کهن که «هند و ایران» بخشی از آن بوده اند، حکایت می‌کند.

مسجد‌کدام‌است!

و مسجد هم خانه ی خداست...
خدایی که علیرغم منسوب بودن تمام کثرات به ذات واحدش، هیچگاه هویت خداوندی خود را به مرتبه ی ملموسات و محسوسات تنزل نمیدهد. چون «او» واحد است، پس هرچه کثیر است «او» نیست. شکل ها و موجودات، از جماد و نبات و هرچه هست یادآور عظمت اویند، چراکه خود به تسبیح «او» کمر بسته اند و ازاین رو توسل به این کثرات، توسل به ناقص است و درنتیجه ضلالت را درپیش دارد. 
   اتحاد و تماس با «او» جز با گذشتن از تجلیات کثیر که بنا بر تعلیمات اسلامی موجب انحراف و جنگ میان ابناء آدم می شود، میسر نخواهد بود که: 

چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد...
    موسئی با موسئی درجنگ شد..