هنگامی که سخن از معابد هند به میان می آید، ذهن بسوی بناهای عظیم و پر رمزو داز، بتکده های آراسته و اصنام گوناگون، حلقه گل های زعفرانی رنگ، بوی عود، آوای مناجات کاهنان، چشمهای بسته پرستنده گان و دست ها و انگشتانی که به حال مراقبه و دعا درجلوی سینه بهم فشرده شده اند، متوجه می گردد. بناهایی که پیچیدگی برخاسته از مبانی عقیدتی آن - از کثرت تندیس ها و تنوع نقوش گرفته تا حجاری ها وفرم های متعدد و متکثر- در برون و درون معبد تجلی کرده است.
#معبد هندو مکانی است خدا « خدایی که خارج ازمعبد، در کوچه و خیابان و درکسب و کار تنها در ذهن پرستندگان و بندگان وجود دارد، و چون خاطره ای از جمال و جلال و رحمت و قهر تنها درزمینه ی فکری افراد جاریست» تجسم و عینیت می یابد؛ فضایی مشخص را اشغال میکند، شکل و هیئت خاصی به خود میگیر و با پرستنده ی خویش ارتباط و اتصالی عینی و مستقیم برقرار می نماید، و این تنها یک خدا نیست!
