ودا-ها

وداها

    ودا به معنای دانش است. این کلمه از زبان مشترک سنسکریت آریایی می آید که از ریشه "وید" vid مشتق شده است و به معنای "دانستن/ دانش" می باشد. همچنین اولین کتاب و متون ادبی و دینی تاریخ شناخته شده است که در تاریخ تمدن هند و آریایی جایگاه ویژه ای دارد و کتاب مقدس میلیون ها هندو در سرتاسر جهان است. ودا، حاوی سرودها، آداب و رسوم و مانتراها می باشد.

چهار وداها ریگودا، یاجورودا، ساماودا و آتارواودا به چهار بخش تقسیم می شوند: 

Samhitas : سامهیتاس: مانترا ها و سرودها

Brahmanas: براهمان ها: آئین

Aranyakas: آرانیاکاس: تاملات و ذهن ورزی/ تربیت ذهن

Upanishads : اوپانیشادها: فلسفه، شناخته شده به عنوان ودانتا، یا پایان وداها

آموزش زبان هندی

پست ویژه:

«آموزش رایگان زبان هندی»

❤️😍❤️😍🌹😍❤️😍❤️

از اول اردیبهشت.

تهران: تجریش.

آموزش تخصصی در ۱۵ جلسه.

۲ جلسه درهفته، ۲ ساعته.

🔰👇

سرود: اُم جِی جَگدیش هَری

 اُم جِی جَگدیش هَری، Jai Jagdish Harey om (هندی: जय जगदीश हरे)

 

^{درصورت عدم نمایش فونت هندی مرورگر خود را تغییر دهید (ترجیحا کروم)}

یک سرود طنین انداز مذهبی در دین هندو است که برای ستایش و ادای احترام به خدای ویشنو می باشد، و همچنین بعنوان سرود توحیدی هندوها شناخته می شود. اگرچه این سرود از زبان سنسکریت و هندی نشآت گرفته است اما در سرتاسر هندوستان و تمامی هندی های خارج از هند با همین زبان و همین ریتم ادا می شود، فارغ از نوع و نژاد و زبان و قومیت. این سرود نوعی دعا و یا نماز توحیدی است که آن را Aarti یا "آرتی" می خوانند. 

خدایان‌آسمان_حیطه‌فرمانروایی

 خدایان آسمانی یا خدایان ودای فرمانروایی به چند دسته خدایان گروهی و خدایان فردی، مطابق جدول مربوط تقسیم میشوند:

* خدایان گروهی Adityas 
آدی تیا نام عام گروهی از خدایان است که همگی فرزندان #آدیتی (Adity الهه ی بزرگ) هستند. آدیتی را به «آسمان بی انتهای شب» و «گستره ی بی پایان فضا» منتسب کرده و او را مادر خدایان (DevaMatr) دانسته اند. 
    آدی‌تیاها تجلی و تجسم قوانین کیهانی درجوامع انسانی هستند. این آدی‌تیاها هستند که روابط انسانها را با یکدیگر و همچنین روابط بشر را با قوای طبیعی (Prakrti) و عناصر پنج گانه، که مسیر اتصال به خدایان است برقرار می نمایند. آدی‌تیاها با اسماء گوناگونی که معرف صفات ایشان است نامیده می‌شوند. این اسامی بطور اجمال عبارتند از؛
such درخشان
Gabhira ژرف
Hiranyaya زرین
Dharaputa پاک
Avrjina معصوم
Rtavan گرداننده نظام کیهان

   

#خدایان‌هند_درعصر_ودایی

دین و اصولا تفکر دینی در هند با تلقی دین در فرهنگ ادیان #سامی کاملا متفاوت است و طبعا #اعتقاد به خدا نیز در این ادیان، با باورهای رایج از #خالق، سازگار نیست. بهترین منابعی که ما را از چگونگب اعتقادات دینی #شبه‌‍قاره‌هند در ادوار قدیم آگاه می‌سازد، متن #وداها، خصوصا کتاب مقدس #ریگ‌ودا RgVeda ) ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ قبل از میلاد) است.
    مطالعه منابع قدیمی و مقایسه ی آن با متون اخیر، ما را با سیر #تحول باورهای این قوم از قدیم الایام تا کنون آشکار می‌سازد. این مطالعه نشان میدهد که ادیان هند از پرستش طبیعت و قوای طبیعی آغاز گشته و رفته رفته با نفوذ تفکرات #فلسفی و #منطقی راه تکامل پیموده و پس از سیر و گذر از مرحله‌ی #اوپانیشادها و #ودانتا بصورت #علم‌الاساطیر اخیر هندو، که تفکر کنونی مذهبی هند زاییده‌ی آن است، درآمده. 

سیرتحول ادیان هند

نکته‌ی دیگری که نباید از آن غافل بود اینکه مطالعه‌ی خدایان و اسطوره ها و تاریخ و سیرتحول ادیان هند، مطالعه‌ی یک فرهنگ بیگانه و قوم اجنبی نیست. 

   #تاریخ نه تنها به اتحاد #اقوام‌آریایی -که همان همزیستی نیاکان ایرانیان و هندیان است- گواهی داده، بلکه متخصصین زبانشناسی و علم الادیان، ازارتباط و اتصال قطعی - قالبی و محتوایی میان #اوستای‌ایرانی و #ودای هندی سخن گفته اند. 
    این ارتباط چنان تنگاتنگ بوده که متخصصین خطوط کهن برای خواندن متن اوستایی و ترجمه و درک آنها، اززبان کهن #سانسکریت و متون ودایی بهره جسته اند. در میان ادیان #هندو - اروپایی (که شامل ایران باستان هم می شود) از الهه‌ها و معبودانی چون «مترا»، «وارونا»، «ایندرا» و ... سخن رفته که هم در متن وداها و هم درمتون #اوستا به آنها اشاره شده است و این تشابهات به همینجا بسنده نمیشود و وجود اسامی مشترک و داستان‌های متشابه، همگی از وجود #فرهنگ و #تمدن و #مذهبی مشترک و کهن که «هند و ایران» بخشی از آن بوده اند، حکایت می‌کند.

خدا در ادیان

بازشناختن این دو مکان «معبد هندوان و مسجد» و درک تقدس آن درمیان مومنان به این ادیان، تاحدی ازنقش ارتباط انسان ها با مابعدالطبیعه، درچارچوب هریک از مذاهب حکایت دارد. شاید بنیادی ترین سوال درشناخت یک #دین آن باشد که نقش مابعدالطبیعه در شیوه ی زیست مومنین آن دین چیست و به عبارت دیگر، ارتباط خدا و #انسان چگونه است؟ 

همین پرسش خود به سوال مهم تری راه می‌برد که «#خداکیست؟».
یافتن جواب برای این سوال در هند چندان آسان نیست، چرا که در این سرزمین اسرارآمیز تاریخ، افسانه، اسطوره و متافیزیک چنان بهم آمیخته اند که جدایی یکی ازدیگری میسر نیست. 
   اگر گشتی در کوچه بازارهای هندوستان یا فروشگاه ها، رستورانها، اماکن عمونی، پارکها، محله ها و خلاصه هرکجای هند، بزنید... پرسشهایی درذهن ایجاد می‌شود که شاید این پرسشها درذهن شما و دوستانتان و دیگر افراد نیز آمده و جوانه زده است؛

مسجد‌کدام‌است!

و مسجد هم خانه ی خداست...
خدایی که علیرغم منسوب بودن تمام کثرات به ذات واحدش، هیچگاه هویت خداوندی خود را به مرتبه ی ملموسات و محسوسات تنزل نمیدهد. چون «او» واحد است، پس هرچه کثیر است «او» نیست. شکل ها و موجودات، از جماد و نبات و هرچه هست یادآور عظمت اویند، چراکه خود به تسبیح «او» کمر بسته اند و ازاین رو توسل به این کثرات، توسل به ناقص است و درنتیجه ضلالت را درپیش دارد. 
   اتحاد و تماس با «او» جز با گذشتن از تجلیات کثیر که بنا بر تعلیمات اسلامی موجب انحراف و جنگ میان ابناء آدم می شود، میسر نخواهد بود که: 

چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد...
    موسئی با موسئی درجنگ شد..

معبد کجاست؟ مسجد کدام است؟

 #معبد‌کجاست؟ 

    هنگامی که سخن از معابد هند به میان می آید، ذهن بسوی بناهای عظیم و پر رمزو داز، بتکده های آراسته و اصنام گوناگون، حلقه گل های زعفرانی رنگ، بوی عود، آوای مناجات کاهنان، چشمهای بسته پرستنده گان و دست ها و انگشتانی که به حال مراقبه و دعا درجلوی سینه بهم فشرده شده اند، متوجه می گردد. بناهایی که پیچیدگی برخاسته از مبانی عقیدتی آن - از کثرت تندیس ها و تنوع نقوش گرفته تا حجاری ها وفرم های متعدد و متکثر- در برون و درون معبد تجلی کرده است. 
    #معبد هندو مکانی است خدا « خدایی که خارج ازمعبد، در کوچه و خیابان و درکسب و کار تنها در ذهن پرستندگان و بندگان وجود دارد، و چون خاطره ای از جمال و جلال و رحمت و قهر تنها درزمینه ی فکری افراد جاریست» تجسم و عینیت می یابد؛ فضایی مشخص را اشغال میکند، شکل و هیئت خاصی به خود میگیر و با پرستنده ی خویش ارتباط و اتصالی عینی و مستقیم برقرار می نماید، و این تنها یک خدا نیست!

خدایان در باور هندو

 

بسم الله الرحمن الرحیم

«إنا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبٱ و قبائلٱ لتعارفوا»

به گواهی قرآن کریم، یکی از اهداف خلقت و ایجاد تنوع در آن و پدید آمدن انسانها در رنگ و نژاد و ملل مختلف، رسیدن به شناخت و معرفت نسبت به احوال اقوام بشری (لتعارفوا) است که در نتیجه ی این معرفت انسان میتواند خویش را محک بزند و مقام و مرتبه ی خود را در پیشگاه درگاه باعظمت پروردگار دریابد که «ان اکرمکم عندالله اتقیکم». 

🌺در ایران نیست جز هند آرزو بی روزگاران را

تمام روز باشد حسرت شب روزه داران را

اسیر هندم و زین رفتن بیجا پشیمانم

کجا خواهد رساندن پرفشانی مرغ بسمل را

ز شوق هند زان سان چشم حسرت برقفا دارم

که رو هم گر به ره آرم نمیبینم مقابل را

به ایران میرود نالان کلیم از شوق همراهان

به پای همرهان همچون جرس طی کرده منزل را🌹

 

 

متون کهن هند

مهاباراتا

نگاره‌ای از کتاب رزمنامه، ترجمه فارسی مهاباراتامهاباراتا سروده‌ای حماسی از سده پنجم یا ششم پیش از میلاد به زبان سانسکریت است. مهاباراتا با بیش از یکصدهزار بیت بلندترین سروده جهان است. کار نوشتن آن تا سده سوم یا چهارم میلادی ادامه یافته‌است. برخی از تاریخدانان موضوع این سروده‌ها را الهام‌گرفته از نبرد میان مردمان آریایی و دراویدی در هزاره دوم پیش از میلاد می‌دانند. مهاباراتا در قدیم با نام رزمنامه به فارسی ترجمه شده‌است.