ودا-ها

وداها

    ودا به معنای دانش است. این کلمه از زبان مشترک سنسکریت آریایی می آید که از ریشه "وید" vid مشتق شده است و به معنای "دانستن/ دانش" می باشد. همچنین اولین کتاب و متون ادبی و دینی تاریخ شناخته شده است که در تاریخ تمدن هند و آریایی جایگاه ویژه ای دارد و کتاب مقدس میلیون ها هندو در سرتاسر جهان است. ودا، حاوی سرودها، آداب و رسوم و مانتراها می باشد.

چهار وداها ریگودا، یاجورودا، ساماودا و آتارواودا به چهار بخش تقسیم می شوند: 

Samhitas : سامهیتاس: مانترا ها و سرودها

Brahmanas: براهمان ها: آئین

Aranyakas: آرانیاکاس: تاملات و ذهن ورزی/ تربیت ذهن

Upanishads : اوپانیشادها: فلسفه، شناخته شده به عنوان ودانتا، یا پایان وداها

سیرتحول ادیان هند

نکته‌ی دیگری که نباید از آن غافل بود اینکه مطالعه‌ی خدایان و اسطوره ها و تاریخ و سیرتحول ادیان هند، مطالعه‌ی یک فرهنگ بیگانه و قوم اجنبی نیست. 

   #تاریخ نه تنها به اتحاد #اقوام‌آریایی -که همان همزیستی نیاکان ایرانیان و هندیان است- گواهی داده، بلکه متخصصین زبانشناسی و علم الادیان، ازارتباط و اتصال قطعی - قالبی و محتوایی میان #اوستای‌ایرانی و #ودای هندی سخن گفته اند. 
    این ارتباط چنان تنگاتنگ بوده که متخصصین خطوط کهن برای خواندن متن اوستایی و ترجمه و درک آنها، اززبان کهن #سانسکریت و متون ودایی بهره جسته اند. در میان ادیان #هندو - اروپایی (که شامل ایران باستان هم می شود) از الهه‌ها و معبودانی چون «مترا»، «وارونا»، «ایندرا» و ... سخن رفته که هم در متن وداها و هم درمتون #اوستا به آنها اشاره شده است و این تشابهات به همینجا بسنده نمیشود و وجود اسامی مشترک و داستان‌های متشابه، همگی از وجود #فرهنگ و #تمدن و #مذهبی مشترک و کهن که «هند و ایران» بخشی از آن بوده اند، حکایت می‌کند.

خدا در ادیان

بازشناختن این دو مکان «معبد هندوان و مسجد» و درک تقدس آن درمیان مومنان به این ادیان، تاحدی ازنقش ارتباط انسان ها با مابعدالطبیعه، درچارچوب هریک از مذاهب حکایت دارد. شاید بنیادی ترین سوال درشناخت یک #دین آن باشد که نقش مابعدالطبیعه در شیوه ی زیست مومنین آن دین چیست و به عبارت دیگر، ارتباط خدا و #انسان چگونه است؟ 

همین پرسش خود به سوال مهم تری راه می‌برد که «#خداکیست؟».
یافتن جواب برای این سوال در هند چندان آسان نیست، چرا که در این سرزمین اسرارآمیز تاریخ، افسانه، اسطوره و متافیزیک چنان بهم آمیخته اند که جدایی یکی ازدیگری میسر نیست. 
   اگر گشتی در کوچه بازارهای هندوستان یا فروشگاه ها، رستورانها، اماکن عمونی، پارکها، محله ها و خلاصه هرکجای هند، بزنید... پرسشهایی درذهن ایجاد می‌شود که شاید این پرسشها درذهن شما و دوستانتان و دیگر افراد نیز آمده و جوانه زده است؛

مسجد‌کدام‌است!

و مسجد هم خانه ی خداست...
خدایی که علیرغم منسوب بودن تمام کثرات به ذات واحدش، هیچگاه هویت خداوندی خود را به مرتبه ی ملموسات و محسوسات تنزل نمیدهد. چون «او» واحد است، پس هرچه کثیر است «او» نیست. شکل ها و موجودات، از جماد و نبات و هرچه هست یادآور عظمت اویند، چراکه خود به تسبیح «او» کمر بسته اند و ازاین رو توسل به این کثرات، توسل به ناقص است و درنتیجه ضلالت را درپیش دارد. 
   اتحاد و تماس با «او» جز با گذشتن از تجلیات کثیر که بنا بر تعلیمات اسلامی موجب انحراف و جنگ میان ابناء آدم می شود، میسر نخواهد بود که: 

چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد...
    موسئی با موسئی درجنگ شد..

معبد کجاست؟ مسجد کدام است؟

 #معبد‌کجاست؟ 

    هنگامی که سخن از معابد هند به میان می آید، ذهن بسوی بناهای عظیم و پر رمزو داز، بتکده های آراسته و اصنام گوناگون، حلقه گل های زعفرانی رنگ، بوی عود، آوای مناجات کاهنان، چشمهای بسته پرستنده گان و دست ها و انگشتانی که به حال مراقبه و دعا درجلوی سینه بهم فشرده شده اند، متوجه می گردد. بناهایی که پیچیدگی برخاسته از مبانی عقیدتی آن - از کثرت تندیس ها و تنوع نقوش گرفته تا حجاری ها وفرم های متعدد و متکثر- در برون و درون معبد تجلی کرده است. 
    #معبد هندو مکانی است خدا « خدایی که خارج ازمعبد، در کوچه و خیابان و درکسب و کار تنها در ذهن پرستندگان و بندگان وجود دارد، و چون خاطره ای از جمال و جلال و رحمت و قهر تنها درزمینه ی فکری افراد جاریست» تجسم و عینیت می یابد؛ فضایی مشخص را اشغال میکند، شکل و هیئت خاصی به خود میگیر و با پرستنده ی خویش ارتباط و اتصالی عینی و مستقیم برقرار می نماید، و این تنها یک خدا نیست!