سیرتحول ادیان هند
نکته‌ی دیگری که نباید از آن غافل بود اینکه مطالعه‌ی خدایان و اسطوره ها و تاریخ و سیرتحول ادیان هند، مطالعه‌ی یک فرهنگ بیگانه و قوم اجنبی نیست.
#تاریخ نه تنها به اتحاد #اقوام‌آریایی -که همان همزیستی نیاکان ایرانیان و هندیان است- گواهی داده، بلکه متخصصین زبانشناسی و علم الادیان، ازارتباط و اتصال قطعی - قالبی و محتوایی میان #اوستای‌ایرانی و #ودای هندی سخن گفته اند.
این ارتباط چنان تنگاتنگ بوده که متخصصین خطوط کهن برای خواندن متن اوستایی و ترجمه و درک آنها، اززبان کهن #سانسکریت و متون ودایی بهره جسته اند. در میان ادیان #هندو - اروپایی (که شامل ایران باستان هم می شود) از الهه‌ها و معبودانی چون «مترا»، «وارونا»، «ایندرا» و ... سخن رفته که هم در متن وداها و هم درمتون #اوستا به آنها اشاره شده است و این تشابهات به همینجا بسنده نمیشود و وجود اسامی مشترک و داستان‌های متشابه، همگی از وجود #فرهنگ و #تمدن و #مذهبی مشترک و کهن که «هند و ایران» بخشی از آن بوده اند، حکایت می‌کند.
بدین لحاظ است که همانطور که هند برای بازگشت و شناخت به #تاریخ کهن خود محتاج مطالعات #ایرانشناسی است، ما نیز برای کسب معرفت نسبت به سوابق کهن و تاریخی خویش نیازمند مطالعات #هندشناسی هستیم.
مطالعه و تحقیق در علم اساطیر هن. و بررسی مقام و مرتبه و وظیفه‌ی هریک از شخصیت ها و معبودین و خدایان، از ابزارهایی است که راه #شناخت سنن #فرهنگی و #آداب فردی این قوم را (که به شدت از اساطیرشان سرچشمه گرفته و آثار آن را در گذران روزمره ی زندگی مردم این مرز و بوم میتوان به رای‌العین دید) هموار میسازد.
امید است بزرگان دیگری به مقالات (فرهنگ عامه هند، هندشناسی و مذهب شناسی هند) که مطالبی بس تامل انگیز و وسیع و دلچسب هستند بیشتر بپردازند.
اسطوره شناسی هند مبحثی وسیع است که دو دوره ی علم اساطیر کهن و متاخر تقسیم میشود. ما ابتدا در روند مباحث سعی بر معرفی علم اساطیر کهن داریم که درآن خدایان عهد ودایی مورد بررسی قرار گرفته اند.
در این میان، واژه «خدایان» به راحتی میتواند این القاء را در خواننده ایجادکند که اعتقاد به کثرت معبودان و چندخدایی ازهمان ابتدا، یعنی عصر ودایی دزعمق باورهای دینی هندی ها ریشه داشته و لذا این شبهه ایجاد میشود که اساس تفکر #توحیدی در ادیان هند به کلی منتفی است. اما نکاشی دقیق در سروده های ودا (سرود ۱۲۹- کتاب ۱۰) به وضوح سخن از توحید گفته است که اشاره ای به آن میکنم:
* آنگاه که نه هستی بود و نه نیستی، نه هوایی و افلاکی در ماورای آن؛
آیا جنبشی پدید آمد؟ کجا به زیر کدامین پوشش؟
آیا در اعماق آبی عظیم و راکد بود؟
***
و آنجا که مرگ بود و نه زندگی جاوید؛
نه هیچ نشانی که روز و شب را ازهم جدا سازد،
آن «شیء واحد» در سکون و سکوت به آرامی دم می کشید،
و چیز دومین وجود نداشت.
***
و ظلمات در اعماق تیرگی نهان بود؛
این همه بسان دریایی بیکران بود،
دراین خلاءو سکون مطلق، نیرویی متمکن بود!
تا آنکه قدرت گرما، آن «یگانه‌ی مجرد» را به بار آورد.
***
آنگاه، در آن «یگانه» اراده به وجود آوردن پدید آمد،
اراده ای که نخستین بذر روح بود،،،
فرزانگان در سودای دل خویش در هوشمندی،
دریافتند که هستی و نیستی به یکدیگر وابسته اند....
`پست های بعدی را نیز بخوانید...
