سرود: اُم جِی جَگدیش هَری

 اُم جِی جَگدیش هَری، Jai Jagdish Harey om (هندی: जय जगदीश हरे)

 

^{درصورت عدم نمایش فونت هندی مرورگر خود را تغییر دهید (ترجیحا کروم)}

یک سرود طنین انداز مذهبی در دین هندو است که برای ستایش و ادای احترام به خدای ویشنو می باشد، و همچنین بعنوان سرود توحیدی هندوها شناخته می شود. اگرچه این سرود از زبان سنسکریت و هندی نشآت گرفته است اما در سرتاسر هندوستان و تمامی هندی های خارج از هند با همین زبان و همین ریتم ادا می شود، فارغ از نوع و نژاد و زبان و قومیت. این سرود نوعی دعا و یا نماز توحیدی است که آن را Aarti یا "آرتی" می خوانند. 

#خدایان‌هند_درعصر_ودایی

دین و اصولا تفکر دینی در هند با تلقی دین در فرهنگ ادیان #سامی کاملا متفاوت است و طبعا #اعتقاد به خدا نیز در این ادیان، با باورهای رایج از #خالق، سازگار نیست. بهترین منابعی که ما را از چگونگب اعتقادات دینی #شبه‌‍قاره‌هند در ادوار قدیم آگاه می‌سازد، متن #وداها، خصوصا کتاب مقدس #ریگ‌ودا RgVeda ) ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ قبل از میلاد) است.
    مطالعه منابع قدیمی و مقایسه ی آن با متون اخیر، ما را با سیر #تحول باورهای این قوم از قدیم الایام تا کنون آشکار می‌سازد. این مطالعه نشان میدهد که ادیان هند از پرستش طبیعت و قوای طبیعی آغاز گشته و رفته رفته با نفوذ تفکرات #فلسفی و #منطقی راه تکامل پیموده و پس از سیر و گذر از مرحله‌ی #اوپانیشادها و #ودانتا بصورت #علم‌الاساطیر اخیر هندو، که تفکر کنونی مذهبی هند زاییده‌ی آن است، درآمده. 

خدا در ادیان

بازشناختن این دو مکان «معبد هندوان و مسجد» و درک تقدس آن درمیان مومنان به این ادیان، تاحدی ازنقش ارتباط انسان ها با مابعدالطبیعه، درچارچوب هریک از مذاهب حکایت دارد. شاید بنیادی ترین سوال درشناخت یک #دین آن باشد که نقش مابعدالطبیعه در شیوه ی زیست مومنین آن دین چیست و به عبارت دیگر، ارتباط خدا و #انسان چگونه است؟ 

همین پرسش خود به سوال مهم تری راه می‌برد که «#خداکیست؟».
یافتن جواب برای این سوال در هند چندان آسان نیست، چرا که در این سرزمین اسرارآمیز تاریخ، افسانه، اسطوره و متافیزیک چنان بهم آمیخته اند که جدایی یکی ازدیگری میسر نیست. 
   اگر گشتی در کوچه بازارهای هندوستان یا فروشگاه ها، رستورانها، اماکن عمونی، پارکها، محله ها و خلاصه هرکجای هند، بزنید... پرسشهایی درذهن ایجاد می‌شود که شاید این پرسشها درذهن شما و دوستانتان و دیگر افراد نیز آمده و جوانه زده است؛

مسجد‌کدام‌است!

و مسجد هم خانه ی خداست...
خدایی که علیرغم منسوب بودن تمام کثرات به ذات واحدش، هیچگاه هویت خداوندی خود را به مرتبه ی ملموسات و محسوسات تنزل نمیدهد. چون «او» واحد است، پس هرچه کثیر است «او» نیست. شکل ها و موجودات، از جماد و نبات و هرچه هست یادآور عظمت اویند، چراکه خود به تسبیح «او» کمر بسته اند و ازاین رو توسل به این کثرات، توسل به ناقص است و درنتیجه ضلالت را درپیش دارد. 
   اتحاد و تماس با «او» جز با گذشتن از تجلیات کثیر که بنا بر تعلیمات اسلامی موجب انحراف و جنگ میان ابناء آدم می شود، میسر نخواهد بود که: 

چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد...
    موسئی با موسئی درجنگ شد..

معبد کجاست؟ مسجد کدام است؟

 #معبد‌کجاست؟ 

    هنگامی که سخن از معابد هند به میان می آید، ذهن بسوی بناهای عظیم و پر رمزو داز، بتکده های آراسته و اصنام گوناگون، حلقه گل های زعفرانی رنگ، بوی عود، آوای مناجات کاهنان، چشمهای بسته پرستنده گان و دست ها و انگشتانی که به حال مراقبه و دعا درجلوی سینه بهم فشرده شده اند، متوجه می گردد. بناهایی که پیچیدگی برخاسته از مبانی عقیدتی آن - از کثرت تندیس ها و تنوع نقوش گرفته تا حجاری ها وفرم های متعدد و متکثر- در برون و درون معبد تجلی کرده است. 
    #معبد هندو مکانی است خدا « خدایی که خارج ازمعبد، در کوچه و خیابان و درکسب و کار تنها در ذهن پرستندگان و بندگان وجود دارد، و چون خاطره ای از جمال و جلال و رحمت و قهر تنها درزمینه ی فکری افراد جاریست» تجسم و عینیت می یابد؛ فضایی مشخص را اشغال میکند، شکل و هیئت خاصی به خود میگیر و با پرستنده ی خویش ارتباط و اتصالی عینی و مستقیم برقرار می نماید، و این تنها یک خدا نیست!

متون کهن هند

مهاباراتا

نگاره‌ای از کتاب رزمنامه، ترجمه فارسی مهاباراتامهاباراتا سروده‌ای حماسی از سده پنجم یا ششم پیش از میلاد به زبان سانسکریت است. مهاباراتا با بیش از یکصدهزار بیت بلندترین سروده جهان است. کار نوشتن آن تا سده سوم یا چهارم میلادی ادامه یافته‌است. برخی از تاریخدانان موضوع این سروده‌ها را الهام‌گرفته از نبرد میان مردمان آریایی و دراویدی در هزاره دوم پیش از میلاد می‌دانند. مهاباراتا در قدیم با نام رزمنامه به فارسی ترجمه شده‌است.